Vandaag vroeg opgestaan om naar het UMC te gaan voor een MRI scan. Om 9.45 moesten we er zijn, de bus van 8.57 gepakt en op weg gegaan. Merkte aan Davy z'n ogen dat hij er goed helder mee de wereld in keek en hij zei zelf ook dat 'ie een goeie dag leek te hebben.
In het ziekenhuis waren we snel aan de beurt en na een klein half uur was het gedaan. Z'n masker stond er ook, maar hoefde niet gebruikt te worden. Mooi was dat ze de lijst met de tijden voor de bestralingen klaar hadden liggen. Kunnen die door naar de zorgverzekeraar en ook voor het taxibedrijf wat moet gaan rijden.
In het ziekenhuis wat gedronken en op ons gemakkie weer richting Wijk met de bus. Het regende, maar je ademde lekkere frisse lucht in en daar houden we allebei wel van. Dat tropische gedoe hoeft voor ons helemaal niet.
In de bus, kijkend richting Wijk, zag het echt superdonker en we zagen de bliksemflitsen door de lucht schieten. Toch wilden we naar de Mariakapel en naar de Albert Heijn om lekkere dingetjes te kopen. De weergoden leken vriendjes van ons te zijn, want fietsend naar Wijk bleef het droog.
In de Mariakapel heeft Davy even wat gebeden en een paar kaarsjes aangestoken. Eentje voor Ans, en eentje voor iedereen die dat verdient en/of nodig heeft. Het werd eventjes allemaal teveel en een huilbui kwam dan ook. "Ik voel me soms zo alleen", zei Davy en dat is natuurlijk ook zo. Ook al gaat de hele wereld om je heen staan, krijg je alleen maar leuke dingen, is iedereen aardig, toch ben je alleen! Alleen jij voelt wat je voelt, niet alleen de pijn, maar juist de onzekerheid, wat staat me nog te wachten, is het allemaal echt, en noem verder maar op.
Met een handkus naar Maria weggegaan en bij de Albert Heijn lekkere dingetjes wezen kopen. En een bosje bloemen voor Ans. Onderweg bij de apotheek langsgeweest, maar die waren net dicht. Bloemen bij Ans afgegeven en daarna naar huis.
De rest van de dag doen we rustig aan. Wat prutsen met de PC van Thomas, die het weer goed moet gaan doen, rusten, en genieten van de echt goeie dag die er is. Heel maf na gisteren, want toen was het niet veel. Pakken wat je pakken kunt!
1 opmerking:
Wat je beschrijft over dat Davy zich soms zo alleen voet, dat is zo herkenbaar... ik heb dat ook zelf ervaren in moeilijke tijden...
Als familie/dierbaren heb je het gevoel dat je alles wilt doen om te helpen, maar soms krijg je het gevoel dat je niet echt iets kunt doen... niet echt iets wat helpt bedoel ik, om beter te worden...om te knokken...
Je kunt alleen vanaf de zijlijn iemand bijstaan, laten weten dat je er altijd zal zijn, helpen, zorgen, huilen, lachen, hopen, bidden,...
Je zit als familie/dierbaren niet echt helemaal zelf in het spel, je kunt niet het winnende doelpunt scoren, dat moet de speler uiteindelijk zelf doen.
Maar we zijn er wel, om al de dingen te doen voor jou die we wel kunnen doen!
X
Een reactie posten