Eerste bezoek na de operatie

Vanavond rond kwart voor zeven waren we in het ziekenhuis, maar mochten we nog niet bij Davy, omdat 'ie nog niet zo lang terug was en niet helemaal wakker was. Na een half uurtje wachten mocht het dan eindelijk wel.

Bij de recover afdeling moesten we weer een poos wachten, maar toen eindelijk mochten we naar binnen. En daar lag meneer hoor. Viel me op zich mee om te zien. Minder toeters en bellen dan ik had verwacht. De drain in z'n hoofd zat er, slangetje in z'n neus voor zuurstof, nog eentje waarvan ik niet waar die voor is en een kateter. Z'n hoofd is helemaal kaal en verband strak om koppie om tegendruk te geven.

Davy was erg onrustig en opstandig. Wilde er telkens uit om te gaan plassen. Was bij lange na niet helemaal bij en viel ook telkens in slaap. Had veel pijn zei 'ie. Liet hem 't een cijfer geven en dat was een 8, dus behoorlijk. De broeder heeft 'em een paar keer morfine gegeven om de pijn te drukken, maar dat helpt niet direct.

Alles lijkt het te doen zo op het eerste gezicht. Benen en armen deden het iig goed. Hij herkende me, wist waar 'ie was en dat zijn goeie tekenen. Ze houden dat goed in de gaten en om de zoveel tijd testen ze dat.

De broeder heeft hem toch een paar keer beetje op z'n kop gegeven dat 'ie mee moest werken en z'n best moest doen en niet zo onrustig en opstandig te doen. Zeker niet met die slangetjes en dingetjes die hij op en in zicht heeft. Hij zei na een poosje ook dat het beter was dat we zouden gaan. Is vaak zo dat mensen dan wat rustiger worden.

Ben heel erg opgelucht tot nu toe. Dit hebben we erop zitten en als 'ie deze nacht maar weer door is, dan is het ergste van de operatie hopelijk voorbij. Morgenochtend rond een uur of acht komen ze bij hem kijken om te zien of 'ie terug mag naar z'n kamer.

Morgenmiddag ga ik weer naar hem toe en zal proberen een dokter of zo te spreken te krijgen. Zullen nog wel niet zoveel kunnen vertellen, maar iets is meer dan niets vind ik.