Peefie weer thuis?!

De navolgende regels zijn opgenomen en ingetikt door de secretaresse van de heer Waterschoot.

Jawel, Peefie is weer thuis, maar kan het amper nog bevatten. Hij wil bij deze iedereen die deze blog volgt en/of hem bezocht heeft in het AZU en/of een kaartje heeft gestuurd ongelooflijk bedanken. Alle kleine beetjes samen hebben een groots therapeutisch effect gehad.

Ik moest heel erg wennen om thuis in m'n huisje te zijn, na een paar uurtjes rust was het al meer doorgedrongen en nu vind ik het heeeerlijk! Phil was niet blij met zijn lage graadje 2; hij wilde zichzelf promoveren via 3 naar 4. De neurochirurg heeft daar op weinig zachtzinnige wijze een stokje voor gestoken. Zoals ik tegen Peter zelf zei: "Ik heb nog elke dag koppijn van je, maar je hebt toch maar mooi die wildgroei uit mijn hersentjes gepeuterd." De geweldige afdeling neurochirurgie van het AZU, heeft met vereende kracht mijn leven gered, en de baan vrij gemaakt voor een tweede kans. Ik geloof werkelijk waar niet dat ik nog 2 jaar geleefd had zonder medisch ingrijpen.

Mijn bewondering is zo enorm groot, en ik hoop dat ik dat een beetje heb kunnen overbrengen. Wanneer ik voor behandeling en/of controle weer naar het AZU moet, zal ik de afdeling telkens weer even bezoeken. Ik hou van die mensen. Ik heb een deel hersenen daar achter gelaten, maar heb er ook ontzettend veel voor teruggekregen: Hoop, nieuwe vrienden, een antwoord op een jaren lange vraag?

Pas nu begint alles een beetje door te dringen en ik geloof dat ondanks de koppijn ik een ontzettende geluksvogel ben. Ik kan niet wachten om de MRI beelden van na de operatie te zien. Maar eerst over een week de nietjes er uit. Wat is alles ongelooflijk snel gegaan: Van een telefoontje op 12 juni naar tumorvrij weer thuis 9 augustus. Als iemand die dit leest, ook te horen heeft gekregen dat hij/zij ook een hersentumor heeft: Ga alsjeblieft naar een zo goed ziekenhuis als het AZU.

Ik denk vaak aan de woorden van Sjaak een keer voor de operatie: Dit wachten is niks, je bent aan het doodgaan. 't Klinkt superhard, maar het is de waarheid: 't Besef dat ik hersenkanker heb, moet alleen nog langzaam doordringen. In ieder geval is mijn koppetje nu bijna gereed voor de volgende ronde, en ik zal nooit de handdoek in de ring gooien. Elke dag koppijn heb je graag over voor de kans op een langer en gezonder leven. Het is nog niet zover, maar ik weet zeker dat ik eerdaags een hele grote huilbui ga krijgen. Niet zo gek, wat moet een mens allemaal verstouwen in een paar maandjes tijd. Iedereen die dit leest: Denk alsjeblieft ook een beetje aan andere mensen die strijden tegen kanker, in welke vorm dan ook.

Jullie merken wel: Peter heeft mijn sentimentaliteit niet weggesneden: Ik hou van jullie allemaal, 1 voor 1. Houd alsjeblieft de komende tijd nog extra rekening met me, maar natuurlijk ook met Sjakie: Zoals Anita al zei vanmiddag aan de telefoon: "Hij is er 1 uit duizenden"; ik dat altijd geweten, maar 't is zo fijn om het weer eens aan den lijve te ondervinden. Ik voel me een flinke last, maar hij probeert me nooit te laten denken dat hij dat ook als zodanig ervaart. Precies zoals zijn vader er altijd was voor zijn moeder. Ik wil nog zoveel zeggen, maar woorden schieten tekort.

Dus laat ik eindigen met: Ik heb weer nieuwe hoop. Tot de volgende post, en met dank aan m'n personal assistant. Ik ga verder met liggen op mijn chaise longue; Ik drink mijn sapjes, ik slaap eens wat, en droom van de toekomst.