Zeeland

Mijn zus schrok toen ze ma zag liggen in haar ziekenhuisbedje. Ik niet eigenlijk. Ze lag op haar zij met de kant waarop ze was gevallen zichtbaar. Ik vond haar er zelfs jonger uitzien: geen rimpels maar een gladde warme huid. Helaas geen reactie toen ze ons 'zag', hoorde en voelde. Ik had Lourdeswater (grof geschut :-)) meegenomen en heb haar gezicht ermee bevochtigd. Een teddybeertje van mij ligt nu bij haar, met een armbandje van mijn zus om zijn nek.
Dinsdag stopt de antibiotica en dan moet je het toch écht zelf doen ma... Dat heb ik haar ook verteld.

We zijn erna met zijn allen in ons ouderlijk huis geweest. We zijn er alledrie geboren, maar het deed me minder dan verwacht om daar weer te zijn zonder ma, en mijn zus had dat ook. Alledrie hadden we veel liever gewild dat ma het huis had verkocht en naar een leuk appartementje was verhuisd. Want we waren al langer bang dat ze op een manier als deze noodgedwongen uit huis moest... maar ja, ze is een koppig Zeeuws meisje :-).

Ma, doe je best of ga naar pa, het is aan jou! Dit is een rare situatie, zo tussen diepe slaap en coma in... Het is geen leven!