Wees geworden......

Zondag 24 december 2006, 11.05 uur, de batterij is op. Mama Davy is niet meer. Ze heeft het niet kunnen winnen en is gestorven. In het bijzijn van Ludwig en Anita heeft ze haar laatste adem uitgeblazen en is terug bij Theo.

Net als pa is ze maar 68 jaar geworden. Net als pa in december vertrokken. Net als pa hebben de hersenen het laten afweten.

Imelda, het is goed zo. Je was een aparte, maar je was zoals je was. Jouw keuze om te leven zonder je man, was niet ieders keuze, maar het was en bleef je eigen keuze. Je liet nooit echt merken wat je voelde. Dat je hem miste, was zeker. Je zei wel eens dat je je een soort van vrij voelde zonder hem, de zorg die je voor hem had, die had je niet meer na zijn dood. Maar het leven is gestopt voor je sinds die tijd.

Het huis wilde je niet uit, een nieuw leven oppakken wilde je niet, of misschien durfde je wel niet. Verjaardagen sloeg je over omdat je het rot vond om er alleen te zijn. Je wilde graag alleen zijn, triest zijn, we weten het niet.

Je bent nu af van al je zorgen, je verdriet, je alleen zijn, je bent nu op weg naar je man, je vader en moeder, naar iedereen die je lief zijn geweest en die je nu weer terug zal zien.

Wij gaan door euhma! We vonden je een rare, maar toch houden we van je. Ik ben dan wel niet je kind, maar ik vond (Wat kut om ineens in de verleden tijd te praten!) je ondanks alles een leuk mens. En ik weet zeker dat Marianne, Ludwig en Davy je ondanks alles je toch een apart plekje in hun hart hebben gegeven. Je was en blijft hun moeder!

Beloof ons dat je van boven ons in de gaten blijft houden. Samen met Theo zien hoe wij verdergaan!

Imelda, tot over een hele tijd! En doe de groeten aan Theo van ons allemaal!