Hospitals en moeders

Daarnet met Lucas de neuroloog afgesproken dat ik de 28e de tweede chemokuur start. Zo heb ik wat speling wat betreft Kerst en wat betreft ma opzoeken...
Ook wel apart: chemo tot en met 1 januari 2007 :-). Vijf dagen 420 mg Temodal (dus weer 100 mg erbij), want lijfje lijkt het allemaal wel aan te kunnen.
Bah, ik haat die pillen

Later meer over moeders...

Edit by schoon zussie
Je hebt een heleboel verschillende soorten moeders: groot, klein, lief, streng, bezorgd, onverschillig, meelevend, betuttelend en ga zo maar door. Moeder Imelda is niet in zo'n hokje te vangen, moeder Imelda is anders.
Ze leeft in haar eigen wereld, met haar eigen gedachten, haar eigen verdriet, haar eigen normen, haar eigen zorgen om haar kinderen, haar eigen beleving van gebeurtenissen, haar eigen mening.
Haar wereld is heel klein: haar huis, haar tuin, haar kinderen, de tv en haar gedachten.
Ze gaat nog zelf boodschappen halen en naar de kapper, verder is ze het liefst thuis, alleen.
Naar de dokter wil ze niet, ondanks haar hoge bloeddruk.
Sociale contacten heeft ze af en toe, buiten als ze blaadjes veegt, altijd een vriendelijk woord voor mensen die passeren, de buren of een praatje met familie of bekenden.
Op bezoek gaan of bezoek krijgen, het hoeft niet zo voor haar. Waarom? We weten het niet, het is voor ons moeilijk te begrijpen en we vinden het jammer.
De familie belt, nodigt haar uit en toch... 'nee hoor laat mij maar hier'.
Het lijkt ons zo eenzaam, zo stil, maar het is haar keuze, haar leven......... en dan ineens gebeurt waar we al bang voor waren. Imelda heeft haar rolluiken al een paar dagen niet laten zakken...

De buren bellen naar tante Lies, die belt mij en samen gaan we op pad, we vrezen allebei dat het niet goed is. De rolluiken gaan trouw elke avond bij de schemering naar beneden en de volgende ochtend weer omhoog.
Net dit weekend zijn we niet geweest: visite, auto wassen, in de tuin bezig, druk, druk, we gaan volgende week wel......... En nu staan we hier, geen reactie, we krijgen de deur niet uit het slot getrokken, dan bellen we de politie.
Vriendin Esther regelt voor ons dat er iemand komt en even later staat daar inderdaad een agent. Hij heeft de deur zo open. Ik durf niet mee, het voelt zo fout. Mevrouw van Waterschoot....... mevrouw van Waterschoot......
'Ja', hoor ik tante Lies zeggen, hij heeft haar gevonden, ze ligt hier........ ik durf echt niet te gaan kijken en vraag of ze nog leeft.... ze leeft nog, gelukkig!
Ik ga naar haar toe en ze probeert wat te zeggen en graait naar haar tas, de agent belt de ambulance, ik zeg tegen Imelda dat het goed komt, dat ze naar het ziekenhuis wordt gebracht. Ik bel Ludwig, hij komt direct naar huis.
De ambulance is er snel.
In het ziekenhuis blijkt dat ze een hersenbloeding heeft gehad............ het wordt afwachten de eerste 10 dagen. Ze kan niet praten en haar rechterkant lijkt verlamd te zijn. Ze herkent ons wel en reageert op onze stemmen.
We wachten af en hopen, hopen dat ze opknapt.
Anita