Ik voel me voornamelijk 'in de war' vandaag. Is dit wat ik meemaak wel te bevatten? Kan het menselijk brein het aan? (no pun intended). Hup, stuk hersens eruit, bestralen en cellen 'bevriezen' met chemo. Ik heb zin om naar de hoogste top van een hele hoge berg te klimmen en de longen uit mijn lijf te schreeuwen.
Iemand zei gisteren tegen me: 'Blijf zo opgewekt'
Bén ik wel opgewekt of doe ik alsof? Is het 'normaal' om opgewekt te zijn in deze situatie?
Ik ben het NU even niet; geen zin en geen fut ervoor...
Wie ben ik? En wat staat me nog te wachten?
5 opmerkingen:
he lief...
ik kan me voorstellen dat je door veel gevoelens heen en weer geslingerd wordt. Dat het moeilijk is bij al deze onzekerheden het vertrouwen en geloof te blijven houden. Probeer diep in jezelf te kijken, hoe je je voelt en probeer dat ook te uiten, je moet zeker niet altijd opgewekt doen. Tuurlijk heb jij je slechte dagen er tussen zitten, dat is toch heel menselijk...Huil als je verdriet hebt, schreew, gil krijs als je boos bent en lach op de gelukkige momenten...
Davy voor ons al buitenstaanders is het al moeilijk te bevatten...wat moet het dan voor jou zijn als het om je eigen persoontje gaat... het is ook echt niet te begrijpen... neem er de tijd voor...denk vooral eerst aan JEZELF en dan pas aan anderen...
kusss Chantal, je nichtje
Er is een gezegde: "ben je vermoeid van deze eeuw? Hef het hoofd omhoog en schreeuw"! Nou, dat geldt voor jou zeker, dus ga je gang!!
Liefs, Han en John
Ik weet niet hoe het voelt, dat kan alleen als je het zelf meemaakt. En dan nog zal het per persoon nog anders evaren worden. Als leek denk ik. Leef je leven goed. maak er zoveel mogelijk van en verder moet je afwachten. Doe vooral wat je leuk vindt en vraag hulp als het nodig is. Dat verdriet daar bijhoort daar ontkom je niet aan.
liefs
Toos
"mag"ik je om mee te beginnen alvast heel veel sterkte wensen met de volgende chemo vanaf donderdag.
Tja en verder erg herkenbaar,de ene zegt fijn dat je zo "vrolijk"bent,de andere snapt niet dat je niet in zak en as zit op alle momenten van de dag..
ik denk altijd maar zo,ze zien je altijd alleen maar op goede momenten,dat diepe verdriet dat deel je meestal toch alleen in je eigen vertrouwde omgeving en zelfs dat is al lastig genoeg omdat je de ander niet wil kwetsen/lastig vallen..bij lotgenoten vind je herkenning,maar toch beleeft iedereen het weer anders..virtuele knuffel vanaf hier..
Best moeilijk hoor Davy,je schrijft het zelf al op je log: wat gaat er door een mens hene alsie te horen krijgt dat er een tumor in zijne kop zit. Nou,best veul! En dat veule komt er de ene keer vrolijker uut dan de andere keer! Het is net een beerput,maar dan iets anders denk ik,iets minder vies belucht! Kus,Karin ;-)
Een reactie posten