Gastblogger

Het is maandag 13 november 2006. Gisteren ben ik een dag bij Davy (en Sjaak) geweest. Het was fijn, als vanouds.
We hebben geknuffeld en we waren blij met elkaars weerzien. Davy is mijn maatje, altijd geweest. We wonen helaas wat verder uit elkaar en door ons beider lichamelijke gesteldheid niet zo vaak in staat elkaar te zien. Maar de moderne techniek staat voor niks (msn, telefoon etc...)
Ik was blij dat hij er redelijk goed uitziet. Ik heb Davy 2 dagen na zijn operatie gezien en nog weer wat later en daarna weer een keer. En ik zie dat hij goed herstelt van een mega zware operatie. En dan nog die bestralingen en chemo.
Pfffff.. Ik was me gisteren zo bewust van die oorlog in zijn hoofd. Als ik naar zijn hoofd keek moest ik me inhouden niet te gaan huilen. Hoe kan dat nou? Vorig jaar wisten we nog van niks en nu? Nu is er een complete oorlog in zijn hoofd.

Ook het moment dat hij mij belde en het vertelde. Vastgenageld zat ik. Even hoopte ik dat ze vreselijk geblunderd hadden in het ziekenhuis (meestal is dat een ramp, maar nu zou het een zegen zijn). Maar het was niet zo.
Wat mij nog het meest verbaasde was dat ik een enorme verbondenheid voelde. Ik wist ineens dat ik zo verschrikkelijk veel van deze jongen hield en dat niets of niemand dat kon veranderen. Na mijn ma (die kanker heeft) is er weer iemand naast me die deze verschrikkelijke ziekte heeft. En dan weet je ineens hoe belangrijk mensen in je leven zijn.

Davy en ik hebben veel meegemaakt. Heel veel leuke dingen en helaas ook mindere dingen. Maar dat doe je samen en samen is een gevecht een stuk makkelijker.
We kennen elkaar nu bijna 8 jaar en het lijkt wel of ik hem altijd heb gekend. Onze eerste ontmoeting was een soort liefde op het eerste gezicht maar dan anders. Een soort verbondenheid op het eerste gezicht.

Davy, ik ken je als een lieve, zorgzame, gezellige en humorvolle man. Je bent mijn vriend, mijn maatje. Ik hoop nog heel lang van je te genieten. En waar ik kan, zal ik je steunen op deze verschrikkelijk moeilijke weg. Ik hou van je!

Liefs,
Nicolien