Toen ik daarnet naar het graf van Ansje liep, zag ik vanop afstand dat er mensen bij haar laatste rustplaats stonden. Ik dacht dat ik de auto van haar oudste dochter had zien staan en op een dag als vandaag is dat niet verwonderlijk. Er is echter afgelopen maandag iets verderop een vrouw begraven en sommige van de nabestaanden die er nu waren hebben Ans ook gekend. Zo kwamen we aan de praat over leven, ziekte en dood. De vrouw had de ziekte van Hodgkin en is 58 jaar geworden... iemand had een zoontje verloren op 8-jarige leeftijd aan botkanker... et cetera, et cetera. Het leek wel een scene uit een film zoals we daar stonden.
2 opmerkingen:
Kafka taferelen...
Lieve Boetie, schouders recht, hoofd omhoog, blik vooruit. En soms ook niet.
Kus van Sus xx
Bizonder en Bizar tegelijk...
Een reactie posten