Kinderen die vragen...

Het is niet altijd even leuk om gelijk te krijgen. Mensen die mij (goed) kennen, weten dat ik al jaren zit te tobben met mijn gezondheid. Na jaren van reguliere onderzoeken, alternatieve therapieën inclusief dure supplementen en noem maar op, kwam 'men' niet veel verder dan conclusie ME/CVS. Oftewel: we weten het eigenlijk niet en je bent vast een hypochonder. Zo belandt een mens al snel in de psychiatrische hoek, zo ook ik. Maar hier is echt sprake van een kip en ei-constructie: ik kreeg acuut een angststoornis en later werd ik daar heel erg depressief van. Ik ben er zelf heel lang vanuit gegaan dat ik door jarenlange angst en stress mijn lijf dusdanig uitgeput heb, dat ik me vaak voel als een bejaarde. Maar nu gaat er heel wat meer in mijn hoofd om...

Ik zou zó graag willen weten hoe lang ik al een gezwel heb in het koppetje. Helaas zal ik daar nooit een antwoord op krijgen, hooguit een ruwe schatting. En ergens is het nog 'fijn' ook, om nu eens iets medisch objectiveerbaars te hebben. De huisarts die ooit eens tegen me zei dat ik 'nog niet toe ben aan het echte leven', wil ik de MRI pics onder de neus wrijven en zeggen: EN DIT DAN?! IK BEN NIET GEK! Nou ja, ik ben wel erg prettig gestoord hoor en soms wat minder prettig ook ;-) Maar waar ik me de laatste tijd mee bezighoud is dit: heeft Phil me veranderd en
hoe zal ik zijn zonder hem? Zal ik de wereld met herwonnen energie stralend tegemoet kunnen zien of zal ik wegkwijnen onder de last van een naderend sterven?

"Wie vraagt zal met het antwoord moeten leren leven."

Ik vraag al niks meer. Ik wil 'gewoon' LEVEN!