Wat gaat er door een mensch hene, wanneer hij te horen heeft gekregen dat hij een kwaadaardig gezwel in de hersenen heeft? Nou... best veul.


Welkom bij mijn online dagboek: over-leven met een anaplastisch astrocytoom. ZOLANG IK BLOG, BEN IK ER TENMINSTE NOG!

28 juli 2006

"Ik ben een kind van God."

Jawel, zelfs Peefie! :-) Ik geloof dat elk levend wezen een Goddelijke vonk in zich heeft, die na sterven terugkeert naar de 'bron'. Mensen vertellen na een bijna-dood-ervaring over een schitterend licht maar misschien is dat wel een gevolg van de chemische veranderingen in het brein. Hoe dan ook, we zullen het allemaal zelf gaan ondervinden!

Vannacht heb ik lezingen online bekeken van de Cleveland Clinic. Enorm boeiend, en de medici zijn eerlijk: ze kunnen veel maar zijn de laatste twintig jaar amper opgeschoten wat betreft het bestrijden van hersentumoren. Dat komt onder andere door de bloed-brein barrière: bij andere vormen van kanker worden cytostatica in de bloedsomloop gebracht, waarna deze de tumor(en) bereiken. Maar in het hoofd zijn deze vaak niet effectief. Wat betreft bestralen: het zou ideaal zijn om grote doses radioactieve straling op de tumor af te kunnen vuren, maar hersenweefsel is uiterst teer en je loopt het risico dat je meer beschadigt dan goed is. 'Hoera! Mijn tumor is weg! Jawel, helaas ben je nu wel een kasplantje....oops, sorry!' Sowieso wordt heel vaak begonnen met verwijdering van de tumor indien mogelijk: zo krijgen vervolgbehandelingen meer kans.

*peuter, pulk, zweet, bibber*

Ik vind dit zoooooo interessant allemaal en wil graag die richting op als alles achter de rug is: psychologische componenten onderzoeken na diagnose, een voorlichtende rol vervullen, ....we'll just have to wait and see.

Geen opmerkingen: