Ik vind mezelf soms zo oppervlakkig. Daarnet heb ik een profiel gezien van publiciste Karin Spaink en bij mensen als zij kan ik echt het gevoel krijgen dat ik niet uit mezelf haal(de) wat erin zit. Oké, dingen lopen soms anders dan verwacht en veel zaken heb je niet in de hand, maar ik ben zelf altijd mijn grootste belemmering geweest, of zo voelt het althans.Ook dit weblog is oppervlakkiger geworden net als de hersentumor mailgroep (dat hoor/lees ik van mensen die al langer lid zijn). Ik HAAT de toenemende vervlakking en nonchalance in de samenleving maar ik doe er ook rustig aan mee:
'Hoe gaat het met je?'
"Goed hoor!"
Hoe maak je het verschil? 
Blèh, ik ben opstandig.
"Op donderdag 3 januari 2008 passeert Mercurius uw Saturnus op een afstand van 120 graden. Vandaag is een goede dag om over diverse zaken ernstig na te denken. U heeft geen zin in ontspanning en afleiding, maar u wilt zich liever bezighouden met serieuze problemen en daar een oplossing voor zoeken."
7 opmerkingen:
Ik herken het zo Davy...ook ik vertel iedereen dat het goed gaat,zou diep van binnen mensen wel iets aan willen doen die roepen "en een gezond jaar he"..het is de tijd van het jaar denk ik,we wensen elkaar vanalles toe en weten wanneer we die wensen ontvangen/uitdelen dat het vaak zo anders is..die onmacht maakt je verdrietig/boos/opstandig...ook ik loop alweer een paar dagen met m'n ziel onder de arm,zonder uit te kunnen leggen hoe dat nu precies komt..bleh!!
Bleh, de dood van een huisdier werkt dan ook niet mee hee?
Als je iemand nodig hebt om je ziel te dragen, dan ben ik er. Zou zonde zijn om 'r op de grond te laten vallen :-)
(((Kaatje)))
Leuk mens Karin Spaink,ik heb uitzending gemist gezien,zag gisteren wel dat ze op tv zou komen,maar natuurlijk de video weer vergeten in te stellen.
Ja die "log"moeheid herken ik. Af en toe gil ik mezelf toe: mens doe niet zo oppervlakkig! Kun je nog een zieltje dragen? ;-)
Altijd ruimte in mijn armen voor nog een zieltje :-)
(((Karin)))
Ja, je mag nu eenmaal wel helemaal uit je dak gaan en aardig zijn. Je mag uiteraard en absoluut niet je mindere kant laten zien! Nee! Daar kunnen en willen mensen niets mee.
Vraag me dat steeds af, hoe iedereen zijn mond vol heeft van in balans zijn. Hoe anderen beoordelen wat dat is. Hoe de massa wil dat ook jij helemaal grijs wordt.
Verzet me tegen, echt. Als je extreem leuk en aardig bent is het goed. Ben je soms dan ook extreem niet aardig en lief, dan breekt de hel los en ligt het aan jou.
Oef! Wat een stom en dom gedoe. Hamertje tik boven het maaiveld uit. Anders dan gemiddeld. Ze kunnen me allemaal wat!
Hey lieve Davy,
Ook hier heel herkenbaar. Natuurlijk legt een perfectionist als ik de lat (te) hoog! Het gevoel dat ik meer uit het leven zou willen/kunnen halen, minder oppervlakkig en meeslepender zou willen leven, en dan tussen de bedrijven door liefst ook nog even de wereld zou willen verbeteren. Ahum - hoezo prestatiedrang en grote ambities? Aan de ene kant prima want het motiveert, maar aan de andere kant ook lastig want ik ben dus niet snel tevreden.
In het verleden deed ik altijd heel veel (en liep mezelf daarbij geregeld finaal voorbij)- dus A: is dat wel zo wenselijk? en B: is het eigenlijk wel eerlijk dat te vergelijken met nu? Ik ben immers echt "geen 18" meer, en met mijn ziekte mag ik ook nog wel een jaar of wat bij mijn kalenderleeftijd optellen. In ieder geval spiegel ik me niet meer zo aan mijn gezonde medemens en dat scheelt al een hoop.
Ik kan me ook voorstellen dat jij het afgelopen jaar zoveel heftige dingen hebt meegemaakt dat door het contrast met de rustiger periode nu het leven misschien wat oppervlakkig en gezapig lijkt. Misschien is dat vooral je eigen perceptie, maar misschien is het ook een goed moment om weer eens iets nieuws op te pakken?
Maar uiteindelijk gaat het er niet om wat je allemaal doet maar om wie je bent. En dat zit met jou in ieder geval wel helemaal snor hoor :-)
Amen, Taco!
Een reactie posten