You don't know how to ease my pain :-(
Wat gaat er door een mensch hene, wanneer hij te horen heeft gekregen dat hij een kwaadaardig gezwel in de hersenen heeft? Nou... best veul.
Welkom bij mijn online dagboek: over-leven met een anaplastisch astrocytoom.
ZOLANG IK BLOG, BEN IK ER TENMINSTE NOG!
25 februari 2008
:-(
Toen ik meneer J. een poosje terug de pasfotootjes van mijn ouders uit mijn portemonnee liet zien, vertelde hij dat mijn moeder heel veel angsten heeft gehad. Klopt, die had ze. De foto van mijn pa legde hij snel opzij omdat hij teveel verdriet aanvoelde: "Die man heeft heel veel verdriet gehad in zijn leven". Wat een erfenis: verdriet en angst. Angst voor weer een scan aanstaande woensdag heb ik niet maar ik voel me verdrietig. In mijn leven heb ik het meest verdriet gehad om mijn vader en toen ik vrijdag naar Oostende reed, moest ik toch even slikken toen ik langs de snelweg het Universitair Ziekenhuis Gent zag liggen, waar hij een hele poos heeft doorgebracht en ook is gestorven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Angst om alles wat er was, kon zijn of niet kon zijn.
Verdriet om alles wat er was en niet meer kon zijn.
Laat hen hun angst en verdriet. Ieder heeft genoeg aan het zijne.
Sterkte, met Porsje, met jezelf.
((((davy)))...
Ook al zeg je geen angst te hebben voor de scan, morgen gaan we toch extra aan macaroni denken!
Suk6
Een reactie posten