Verdriet en wanhoop

Toen ik daarnet wat boodschappen deed in de AH, werd ik opeens overvallen door een gevoel van grote leegte en verdriet. Ik was 'bang' om in snikken uit te barsten en dat ik dan misschien wel de winkel uit zou rennen. Gisteren had ik ook dat verdrietige gevoel en die dreinende mongolenkat van ons drijft me dan haast tot wanhoop/waanzin met 'r geklaag en gezeur... Ach, het oude beestje kan er ook niks aan doen.
Is het omdat ik bezig ben met de collecte en dus met hersenletsel dat ik me zo 'verloren' voel? Ik stop hét meestal maar ver weg omdat ik denk dat dat beter is, maar wie weet moet ik wel dieper in mezelf kruipen om 'het grote verdriet' te verkennen. Of ik daar wel zin in heb, ik weet het niet. Het kan ook allemaal geen fuck met ongeneeslijk ziek zijn te maken hebben en misschien mis ik mijn ouders wel, wie zal het zeggen. Ik weet wel dat het niet goed is voor mijn hart en bloeddruk. Nee, ik zit niet lekker in m'n vel.

edit 21u30:  Nu ik weer wat bedaard ben en weer wat beter kan relativeren lees ik dit:
'WIJK BIJ DUURSTEDE – Bij een ongeval op de Hordenweg is vanavond rond 19.00 uur een vrouw overleden.Toen de vrouw bij de T-splitsing ter hoogte van snackbar Smulwereld de weg wilde oversteken, werd zij geschept door een auto. De verwondingen van de vrouw waren zo ernstig dat de hulp werd ingeroepen van de traumahelikopter. De bemanning bleek helaas geen hulp meer te kunnen bieden: de vrouw overleed.'
Over relativeren gesproken... het leven kan zó voorbij zijn en dat geldt voor iedereen. Wanhopig van verdriet zijn denk ik de familie en vrienden van de vrouw...