Karin B. begon er al over in haar reactie op het stukje van gisteren: ik ben uit de SDK Hersentumoren-mailgroep gestapt. Toen ik net wist van mijn tumor en na de operatie wilde ik zoveel mogelijk info van medici, websites, verenigingen en stichtingen om zo goed mogelijk te weten waar ik aan toe was. Het klinkt misschien vreemd maar na een poosje weet je het allemaal wel en wil je zo goed en zo kwaad als gaat verder met je leven. Ik wel tenminste.
Wat lotgenotencontact betreft hebben Sjaak en ik veel aan de bijeenkomsten van Cerebraal in Maarn zonder dat je er continue aan herinnerd wordt patiënt te zijn. Bij een mailgroep is dat anders: het lief en leed van lotgenootjes overspoelt soms dagelijks je Inbox en ik miste het persoonlijke contact. Ik ben ook zeker selectiever geworden want het zijn hele sterke schouders die het leed van de wereld kunnen dragen en ik train niet mijn schouders bij fysio maar mijn onderrug en buikspieren ;-)
4 opmerkingen:
Ja heel herkenbaar.
Je bent niet een "wandelende hersentumor", je bent Davy en ja... je hebt een tumor... dat is niet niks, zeker niet!
Maar boven alles ben je een mens een persoonlijkheid en dat is eigenlijk toch echt belangrijker!!
Bovendien is het ook wel erg leuk en vooral belangrijk dat je nog maakt van je leven wat je kan. Er uithalen wat er nog in zit.
En positief blijven (al lukt dat natuurlijk niet altijd, logisch) is hierbij heel belangrijk!
Dit is niet zo makkelijk als je mailbox, zoals je schrijft, soms overspoelt wordt met heel begrijpelijke maar toch vreselijk moeilijke verhalen. Niet teveel hooi op de vork en denken aan jezelf, je kunt het leed van de hele wereld niet dragen!
X
Schoon Zussie
Soms is die dagelijkse input gewoon te veel, een begrijpelijke keuze dus om er een punt achter te zetten. Het was een periode in je leven,eentje die nu gelukkig iets verder weg lijkt doordat het goed met je gaat.Genieten is dus de boodschap!
Groot gelijk Davy... je hebt genoeg aan jezelf en de ruimte die je daarin hebt besteedt je al zo goed!
xxx
Niemand verplicht je dat allemaal te lezen en te doen natuurlijk. Ik kan me ook helemaal voorstellen dat die verhalen soms vooral belastend zijn zonder dat je er echt vrolijker van wordt. Daarbij komt ook nog dat iedereen natuurlijk dezelfde ziekte kan krijgen, het zijn niet per definitie allemaal mensen waar je in het normale leven ook bevriend mee zou raken.
Een reactie posten