Ontroering

Zo, nu maar weer wachten op de MRI uitslag...

Gisteren was ik ontroerd door een docu van Frans Bromet en dochters over een vrouw die vijf jaar na het overlijden van haar man haar spullen pakt om te verhuizen naar een zorgcentrum. Ze wordt daarbij geholpen door haar drie kinderen. * Ikzelf ben de jongste van drie en onze moeder is drie jaar na de dood van onze vader gestorven. Wat had ik het graag anders gezien! WIJ hadden ma moeten helpen pakken bij een verhuizing naar een kleinere woning of een zorginstelling... Het is anders gelopen en de urn van ma staat hier in huis, net als die van pa. Zijn ze uiteindelijk toch nog kleiner gaan wonen...