Doorgaan? Ja hoor......

Gisteren vroeg Davy aan me "Wil jij weer eens een keer bloggen?". Ik zei "Is goed, doe ik morgen wel". Het is inmiddels morgen en ik zit te bedenken wat ik moet schrijven. Als ik naar buiten kijk ziet het er grijs en nat uit. Op de TV is Spangas te zien en in huis is het rustig en stil.

We hebben er al verschillende keren over zitten te denken om te stoppen met bloggen. Waarom? Omdat er eigenlijk niet veel te melden valt over Phil, of in ieder geval over wat er van Phil over is. En toch willen we niet stoppen. Er valt altijd wel wat te melden, ook al is het niet altijd over ons.

Waar ik me nog wel eens over op kan winden, is als er een beroemd iemand op TV is die kanker heeft en er van alle kanten over bericht wordt. Ze zijn bijna altijd sterk, stoer, en gaan er goed mee om. Misschien is het wel jaloezie wat ik dan voel? Zij krijgen alle aandacht, worden snel geholpen en noem maar op. Er zijn zoveel onbekende mensen die kanker hebben en niet alle aandacht krijgen, stoer zijn, sterk zijn en ook aandacht willen. Waarom worden de beroemde mensen zo op een voetstuk gezet? Ik weet het niet. Misschien wel een stomme kronkel van me?

Pas geleden hoorde ik iemand vertellen over Toon Hermans die op het einde van zijn leven ziek was. Hij was bang en belde midden in de nacht doktoren op omdat hij bang was. Hij bleek een gewoon mens te zijn, klein geworden, alleen. Hij was ook een beroemd iemand. Er is helemaal geen verschil tussen beroemde mensen en niet beroemde mensen. Iedereen moet het uiteindelijk alleen doen. Hoeveel mensen je ook om je heen hebt, uiteindelijk moet je de klus, het leven, de dood, zelf klaren.

Vorige week hoorde ik een dochter van Harry Mulisch vertellen over haar vader tijdens de herdenkingsdienst. Het was niet de beroemde schrijver die ze kwijt was, maar het was haar vader. Een paar dagen eerder zat ze bij DWDD en was ze heel nuchter, maar nu niet meer. Ze was er achter gekomen dat haar vader er niet meer was. Tranen, verdriet, liet ze zien. Ze vertelde over hoe hij zo ontroerd was toen de paarden in Friesland op een klein stukje grond stonden, omringd door water en gered werden door een paar onbekende mensen. Of hoe hij zei "Aardig? Iedereen is wel aardig. Ook Hitler was wel aardig. Dat maakt mensen nog geen goeie mensen!". Door haar verhaal werd Harry Mulisch voor mij ineens een gewoon mens en zag ik een vader. Een dochter met onbekende mensen verdriet.

Op TV zijn kinderen nu vrolijk aan het zingen in Kinderen voor Kinderen. Vrolijke koppies lijken onbevangen hun kunstjes te tonen. Misschien dromen ze er wel van later bekend en beroemd te worden. En gelijk hebben ze. Dromen moet je altijd blijven doen.

Oh ja. We gaan gewoon door met bloggen hoor. Het is gewoon te leuk om te doen. Jullie laten delen in wat we doen, voelen, meemaken, wie we zijn.