En weer op pad......

Vandaag was het weer zover. De scan stond op het programma. Van tevoren proberen we er niet zoveel aan te denken, maar je denkt er toch veel aan. Wat als het nu wel fout is? Zal toch niet? Zondag zei Davy tegen me "Ik weet niet of ik me weer zou laten opereren als het zover is. Moet ik toch echt goed over nadenken".

Ik moest Davy vanmiddag alleen laten gaan, omdat we het allebei beter vonden dat ik niet meeging omdat ik me nog te rottig voel, teveel hoest en zo om mee te gaan. Vind het zwaar kut (sorry), en weet zeker dat dat niet nog eens zal gebeuren!

Om half twee heeft 'ie de scan gehad. Ging vlot en hij werd geholpen door een Zeeuws meisje, een verpleger die ook uit Zeeland komt. Hierna het wachten tot de afspraak, die om kwart voor vier stond gepland. Wachten in het ziekenhuis duurt lang, maar thuis wachten duurt nog veel langer! Rond vier uur nog niets gehoord, 5 minuten later nog niet, 5 minuten later nog niet, Zelf maar ff bellen, antwoordapparaat. Shit, zal toch niet? Weer op de stoel zitten, wat kijken, naar de telefoon lopen, is er wel bereik?

Goed half vijf, ring, ring..... En? Goed nieuws gelukkig weer. M'n lijf voelt gelijk een stuk lichter van de opluchting. Heerlijk. Hier doen we het voor. Dankjewel lieve Heer!

Onze eigen dokter, Tatjana, is zwanger en Davy had een vervanger. Die wil de scans nu iedere vier maanden laten doen omdat het zo goed gaat. Moet Tatjana nog wel toestemming voor geven, maar dat horen we wel.

Voor nu gaan we even genieten van het goeie nieuws en als Davy strakkies thuiskomt eerst een dikke, vette knuffel.