Truus vroeg hoe het met me gaat en wat zal ik zeggen? Het gaat: ben bij tijd en wijle erg verdrietig maar ben blij dat de eerste chemokuur toch is meegevallen. Nog ruim een week en dan volgt de tweede ronde. Mijn hoofd loopt soms over maar ik probeer het piekeren te beperken. Donderdag ga ik de opbrengst van de Hersenstichting collecte tellen en dat geeft net als de coördinatie daarvan en die van de Hulpdienst welkome afleiding.
Krijg nog steeds zulke enorm lieve mailtjes, cadeautjes en kaartjes, SUPER! Ik voel mij geliefd dus gesteund en rijk.
Voorbeeldje:
"Ik las net in de mail dat je de eerste kuur goed doorstaan hebt. Proficiat! Ik had ook niet anders verwacht want, zoals beloofd, heb ik de Lourdeskaars voor jou aangestoken. Als je het even laat weten, zal ik bij de volgende chemo-kuren weer de kaars branden." Dankjewel Thea!
2 opmerkingen:
Gelukkig maar dat je zoveel mensen om je heen hebt! We laten je met rust hoor :P
Lfs
In MEdium las ik een artikel over "glimlachen naar je zelf". Sindsdien doe ik dat als ik weer eens niet kan slapen omdat ik maar niet tot rust kom. Ik trek mijn gezicht in een glimlach, laat mijn ogen tot rust komen en ga met mijn glimlach naar mijn gedachten zodat die rustig worden. Ik ben helemaal niet van het zweverige type, maar het helpt me wel.
Dus Peef, als je weer een piekerpiek hebt kun je dit misschien ook eens proberen. Het werkt een beetje volgens het pricipe als je zegt "ik ben zo moe" en je zakt dan in elkaar. Daarna ga je actief staan en zegt weer "ik ben zo moe" en dat voelt dan al heel anders aan. Je kunt zeggen dat je jezelf voor de ggek houdt, maar ik houd het er op dat ik mezelf positief beïnvloed.
Een reactie posten