Wat gaat er door een mensch hene, wanneer hij te horen heeft gekregen dat hij een kwaadaardig gezwel in de hersenen heeft? Nou... best veul.


Welkom bij mijn online dagboek: over-leven met een anaplastisch astrocytoom. ZOLANG IK BLOG, BEN IK ER TENMINSTE NOG!

29 oktober 2006

Wintertijd......

En alweer een zondag zowat voorbij. Een extra uurtje hadden we en die is opgegaan aan slapen. Heerlijk. Vanmorgen toen ik bij m'n moeder was, kwam ineens Davy binnen. Had niets gezegd, maar had zin om uit te waaien en dat gedaan op z'n Saxo. Vanaf m'n ma naar een nichtje van me gegaan om naar de PC te kijken. Hadden we al een poos beloofd en Davy had gezegd dat we langs zouden komen. Dat gedaan en na een paar uurtjes weer terug naar huis, saampies op de Sparta en de Saxo, snor, snor, snor.

Thuis heeft Davy z'n hoofd weer helemaal kaalgeschoren. De laatste, vergeten haartjes heb ik eraf gehaald en hij is nu weer helemaal glad en glimmend :) Om 17 uur afgesproken bij Bert, en vanaf daar gaat Davy naar Ans kijken in de rouwkapel. Is de laatste keer dat 'ie haar ziet en da's wel een raar moment natuurlijk. Ans ligt er mooi bij en het is absoluut niet eng om te zien. Dinsdag gaan we samen afscheid nemen van haar.

Meneer ligt nu heerlijk te ronken op de bank. Is moe en heeft even een moment nodig om wat bij te slapen. Is de laatste tijd heel erg dat 'ie gejaagd is, onrustig, van alles (tegelijk) wil doen en dan ineens inzakt. Geeft niets. Gewoon doen waar je zin in hebt en wat lukt op dat moment.

Gisteren zouden we naar het Dolfinarium gaan, maar niet gedaan. Onder het mom dat het regende, maar later zeiden we tegen elkaar dat het toch te vermoeiend zou zijn en ook de koppies stonden er niet naar. Gaan we lekker in het voorjaar saampies een keer. Beesies wachten wel op ons.

Is verder eigenlijk niet zoveel te vertellen. Alles gaat zo z'n gangetje en we redden het best goed zo. En genieten van de mooie momenten natuurlijk!

Geen opmerkingen: