Oudjaar

Bij jaarwisselingen ben ik meestal wat sentimenteel: 'wat gaat er gebeuren in het komende jaar?' en zo. Kan 2007 erger zijn dan 2006?! Ik kan het me NIET voorstellen! Met afscheid nemen heb ik vaak wat moeite, maar wat 2006 betreft wil ik het een enoooorme rotschop geven zodat het minstens 3000 lichtjaren verder belandt! AND DON'T COME BACK!!!

De wenspijlen liggen hier klaar :-). Vuurpijlen met een briefje erin waarop je eerst je wens kunt schrijven. Hopelijk wordt het lot zo wat vriendelijker gezind!

420 milligrammetjes temozolomide in mijn lijf. Ik merk er nu nog niet veel van *klopt op ongelakt hout*. Pa en ma houden me wel in de gaten, don't worry.

Op naar middernacht!

Weer thuis

Vanochtend aangekomen. Het is toch wel weer fijn om in mijn huisje te zijn, wat nu ONS huisje is. Porsje was ook blij om me terug te zien, althans, dat denk ik :-).

Inge, ik vond het heel fijn om je gisteren in de kerk te zien :-)!. Net als bij de dienst voor mijn vader, was je er nu ook weer. Ik hoopte het wel, maar rekende nergens op. Je hebt me écht weer verrast!! Je bent een schat.

Ik wil bij deze iedereen bedanken voor de condoleance kaarten en mails, et cetera om me sterkte te wensen met het overlijden van mijn ma. Heel erg lief allemaal!

En morgen weer over tot de orde van de dag: chemo nummer twee. TOTAAL geen zin in maar wat moet, dat moet... Weg met 2006 (ROTJAAR), welkom 2007!!!

Ma is weg

De geest van mijn moeder was al in hoger sferen, maar nu is haar lichaam ook weggebracht.

Ma lag er mooi bij in haar witte kist. Degenen die haar nog hebben gezien zeiden veel "Ze ziet er jong uit", en dat was ook zo. Er straalde toch een vorm van rust uit en daar was ze aan toe.

Vanmorgen voordat we op weg gingen naar de kerk, hebben Marianne, Ludwig en Davy de kist dichtgemaakt. Een mooi laatste gebaar dat voor haar gedaan kon worden.

De kerkdienst was mooi. En in tegenstelling tot de rest van de week scheen de zon. Is mooi vind ik. Het is al zo'n trieste dag en als het weer dan ook nog eens somber is, maakt het nog eens extra triest.

Daarna het moeilijkste stukje. Het crematorium, het echte einde. Daar laat je haar achter en is het echt over. Kan wel zijn dat ze nu gelukkig is en rust heeft gevonden, maar feit blijft dat je je moeder daar alleen laat en gecremeerd wordt.

In het crematorium was het kort, maar genoeg. Een paar mooie liedjes, een paar woorden van de begrafenisondernemer en een mooi woord van Anita. Nadat iedereen afscheid had genomen, bleven wij achter en hebben nog even gedag kunnen zeggen en voorgoed afscheid kunnen nemen.

Imelda, het ga je goed, de grote reis die je nu maakt heb je op aarde nooit willen maken. Nu ben je op weg en je zult aankomen.

Hele goeie reis!

Davy & Sjaak

Morgen

Jawel, mijn bloedwaarden zijn goed genoeg om komend weekend met chemo te beginnen. Maar eerst morgen mijn moeder een goed afscheid geven. Gisteren was mijn broer jarig en wat een rare dag dan... wel lekker taart gegeten en 's avonds gechineesd.

Mijn zus en ik zijn gisteren naar onze moeder gaan kijken in het uitvaartcentrum. Ze lag nog niet in de kist en was nog niet zo mooigemaakt als dat de medewerkers doen voor vanavond (de avondwake). Ma, we zullen extra ons best doen en hebben de muziek voor het crematorium al klaarliggen.

Zwaar bewolkt, zin in opklaringen

Toen ik vanmiddag even naar Wijk ging om wat dingetjes te kopen, voelde het koud. Het was grauw, somber en er viel wat witte neerslag. Niet echt uitnodigend om er op uit te gaan. Kil!

Zo voel ik me ook. Koud van binnen. Davy is er niet en ik mis hem! De hele dag flitsen beelden door m'n hoofd van wat er allemaal is gebeurd dit jaar. Het is een jaar wat een zeer zware onvoldoende krijgt. We hebben aardig wat voor onze kiezen gehad en het lijkt maar door te gaan.

Het is bijna nieuwjaar en het is te hopen dat van bovenaf een portie mooie dingen over ons worden gestrooid. Klagen doe ik niet, maar het kan allemaal wel beter volgend jaar!

Nog een paar dagen en dan nemen we afscheid van mama Davy. Zijn broer is er behoorlijk druk mee geweest en nog wel. Heeft nu Davy in huis en daar kom ik morgen ook nog bij. Ludwig en Anita, we beloven jullie dat we de volgende keer langskomen gewoon omdat we het leuk vinden en niet voor een trieste gelegenheid. Anita denk aan jezelf he! Marianne slaapt in het huis van Davy z'n moeder. Zal best een raar idee zijn om daar te zijn en je moeder komt niet meer om de twee seconden de asbak leeggooien en rent niet meer naar de keuken om het gasfornuis te checken.

Vandaag heeft Davy nog even met dokter Seute gesproken om te vragen of hij de volgende chemo mag gaan doen, of z'n bloedbeeld goed is dus. Ze zou hem terugbellen, maar ik heb daar nog niets van gehoord. Als alles goed gaat begint 'ie dit weekend aan de tweede ronde.

Morgen een lange rit met het OV voor de boeg. Zal zo'n vier en een half uur onderweg zijn, maar dat geeft niet. Ik zit er bij en kan om me heen kijken en hoef niet op te letten. En toch nog wel een pluspuntje! Ik mag vrij reizen. Heb een gratis dagkaart van de NS gehad, omdat ik mee heb gedaan aan een enquette :)

Voorbereidingen

Zo, we hebben net alles doorgesproken met de pater over de kerkdienst van komende vrijdag.

Even praktisch:
De uitvaartdienst wordt gehouden om 10:30 in de H. Johannes de Doper kerk te Sint Jansteen. De crematie plechtigheid volgt aansluitend in de aula van het crematorium in Terneuzen.
Iedereen is welkom :-)

Vrijdag de 29e

Morgen ga ik zoals gepland naar mijn broer. Om nog dingen door te spreken ook want vrijdag wordt mijn moeder gecremeerd. Ik ga dan de 30e weer terug naar huis (ik BLIJF die tweede chemokuur uitstellen ;-)).

Ik zag gisteren een foto van mijn Eerste Communie in mei 1978: ik als hummeltje tussen pa en ma voor meneer pastoor. Vrijdag ben je terug in die kerk ma, en ook vooraan, maar dan niet meer rechtop...

Zo, 'k heb de foto even gescand.

Een Katholiek (b)engeltje met zijn retro-ouders :-).

Wees geworden......

Zondag 24 december 2006, 11.05 uur, de batterij is op. Mama Davy is niet meer. Ze heeft het niet kunnen winnen en is gestorven. In het bijzijn van Ludwig en Anita heeft ze haar laatste adem uitgeblazen en is terug bij Theo.

Net als pa is ze maar 68 jaar geworden. Net als pa in december vertrokken. Net als pa hebben de hersenen het laten afweten.

Imelda, het is goed zo. Je was een aparte, maar je was zoals je was. Jouw keuze om te leven zonder je man, was niet ieders keuze, maar het was en bleef je eigen keuze. Je liet nooit echt merken wat je voelde. Dat je hem miste, was zeker. Je zei wel eens dat je je een soort van vrij voelde zonder hem, de zorg die je voor hem had, die had je niet meer na zijn dood. Maar het leven is gestopt voor je sinds die tijd.

Het huis wilde je niet uit, een nieuw leven oppakken wilde je niet, of misschien durfde je wel niet. Verjaardagen sloeg je over omdat je het rot vond om er alleen te zijn. Je wilde graag alleen zijn, triest zijn, we weten het niet.

Je bent nu af van al je zorgen, je verdriet, je alleen zijn, je bent nu op weg naar je man, je vader en moeder, naar iedereen die je lief zijn geweest en die je nu weer terug zal zien.

Wij gaan door euhma! We vonden je een rare, maar toch houden we van je. Ik ben dan wel niet je kind, maar ik vond (Wat kut om ineens in de verleden tijd te praten!) je ondanks alles een leuk mens. En ik weet zeker dat Marianne, Ludwig en Davy je ondanks alles je toch een apart plekje in hun hart hebben gegeven. Je was en blijft hun moeder!

Beloof ons dat je van boven ons in de gaten blijft houden. Samen met Theo zien hoe wij verdergaan!

Imelda, tot over een hele tijd! En doe de groeten aan Theo van ons allemaal!

Slapen en waken

Vannacht hebben mijn zus en ik bij onze moeder gewaakt. Het ziekenhuis had een logeerkamer voor ons, en zo konden we slapen/rusten afwisselen met bij haar bed waken. Ik weet niet of ma er iets van gemerkt heeft, maar het was heel bijzonder om 's nachts bij haar te zijn en je gedachten de vrije loop te laten, af en toe een nat washandje op haar voorhoofd te leggen en haar hand vast te houden. Dat is toch het minste dat je kunt doen in iemands laatste levensfase. Het deed me denken aan waken bij een ziek kind (ik heb ma ook nog voorgelezen uit een roddelblaadje :-)).

En nu ben ik weer thuis om bij te komen. Niemand kan zeggen hoe lang mijn moeder nog heeft maar echt lang zal dat niet zijn... Eerst wilde ik mijn tweede chemokuur vervroegen, maar het ziekenhuis in Utrecht deed een beetje raar daarover (feestdagen bla bla...) dus ga ik 'gewoon' Tweede Kerstdag naar mijn broer en schoonzus en daarna chemo deel 2. Zo'n kuur komt toch nooit gelegen...

Mijn moeder gaat sterven

Ik wil de feestvreugde niet bederven

Maar mijn moeder gaat sterven.

Een pastoor heeft haar 'bediend'

Dat heeft ze wel verdiend.

Ook al is het een raar mens

Een rustige dood is wat ik nu wens.

Ma, stop maar met je gevecht

Je bent als mens echt niet zo slecht.

Mama, ik hou van je.

Gebabbel

Gisteren naar Utrecht gegaan en een fijn gesprek gehad met iemand van vereniging Cerebraal. In het nieuwe jaar word ik aan meer mensen voorgesteld en wordt bekeken wat ik voor de vereniging kan betekenen. Leuk :-).

In de bus erheen zat ik naast een slechtziende man. Hij was bij zijn kleindochter geweest en praatte ronduit. Hij vroeg opeens aan me: 'Mankeer je ook wat?' Euuuuuh. We hebben leuk gebabbeld en hebben elkaar sterkte gewenst. Het ga je goed, opa uit De Bilt!

Ik heb geen zin in deze dag; voel me ook niet zo lekker (KOEST PHIL!). Dus tijd voor weer een baaldaggie :-).
Wat ma betreft: niet veel verandering... eigenlijk niets :-(.

Kaartjes

Ik krijg zulke lieve en mooie wenskaarten binnen en ik ben te lui om iets terug te sturen! (SCHANDE! ;-))

Hoe dan ook: Sjaak en ik wensen iedereen die met ons meeleeft, dit blog bezoekt en ons in het hart heeft een supergoed en zo gezond mogelijk 2007!!!

PEEFIE.BLOGSPOT.COM

"geen dag voorbij
of je bent in beeld

ik lees
verwonderd
en zoek
naar woorden
die een ander
weet neer te zetten

hier valt niets
aan toe te voegen

afwezig ben ik
op jouw blog

terwijl ik met je
verder knok"
Dankjewel weer Ricky en van harte gefeliciteerd Sjallie!

Trio van Waterschoot

Schoon zussie wilde per se foto's maken van mijn broer, zus en ik samen, nou vooruit dan maar. Ik kan Anita nu pesten en foto's van haar hier neerzetten, maar nee. Ze heeft er iets heel creatiefs en fraais van gemaakt: V.L.N.R. Mijn zus Marianne (47), ikke (36) en mijn broer Ludwig (bijna 46)
Wat een zootje ongeregeld hè? :-)

Zeeland

Mijn zus schrok toen ze ma zag liggen in haar ziekenhuisbedje. Ik niet eigenlijk. Ze lag op haar zij met de kant waarop ze was gevallen zichtbaar. Ik vond haar er zelfs jonger uitzien: geen rimpels maar een gladde warme huid. Helaas geen reactie toen ze ons 'zag', hoorde en voelde. Ik had Lourdeswater (grof geschut :-)) meegenomen en heb haar gezicht ermee bevochtigd. Een teddybeertje van mij ligt nu bij haar, met een armbandje van mijn zus om zijn nek.
Dinsdag stopt de antibiotica en dan moet je het toch écht zelf doen ma... Dat heb ik haar ook verteld.

We zijn erna met zijn allen in ons ouderlijk huis geweest. We zijn er alledrie geboren, maar het deed me minder dan verwacht om daar weer te zijn zonder ma, en mijn zus had dat ook. Alledrie hadden we veel liever gewild dat ma het huis had verkocht en naar een leuk appartementje was verhuisd. Want we waren al langer bang dat ze op een manier als deze noodgedwongen uit huis moest... maar ja, ze is een koppig Zeeuws meisje :-).

Ma, doe je best of ga naar pa, het is aan jou! Dit is een rare situatie, zo tussen diepe slaap en coma in... Het is geen leven!

Op bezoek bij mama

Davy is net weg. Samen met z'n zus is hij met Eric, naar Zeeland om z'n moeder op te zoeken. Is lief van Eric om te willen rijden. Hij gaat naar z'n familie en dan kunnen Davy en zus mama opzoeken in het ziekenhuis.

Zal een zware dag worden. De lange reis, je moeder hulpeloos zien liggen, weten dat je niet veel kunt doen en het weer werkt ook al niet mee, harstikke somber miezerweer. Davy was niet zenuwachtig, maar toch wel gespannen. Dat is ook niet zo gek vind ik.

Het is nog onduidelijk welke kant het op zal gaan met mama Davy. Dat het niet goed gaat is duidelijk, maar wat er gaat gebeuren met haar kunnen ze in het ziekenhuis ook nog niet zeggen.

Het is een hele gekke periode voor Davy en mij. Lijkt net alsof er alleen maar rottigheid is in deze periode van ons leven. We proberen samen zo goed en kwaad als mogelijk ons leven normaal te laten verlopen en dat lukt best goed toch wel, en dan ineens dit weer. Kan mama Davy niets aan doen, laat dat duidelijk zijn, maar is toch een extra belasting.

We laten ons echter niet op ons kop zitten! We houden de koppies omhoog en blijven ons best doen!

Mama Davy doe je best als je nog wilt en probeer het beste er nog uit te halen. En heb je geen zin meer, niemand neemt je kwalijk als je naar Theo wilt!

En Robert Long is ook al dood!

Ik ben geen fluit waard vandaag: erg moe, weer totaal geen eetlust et cetera. Maar morgen ga ik naar mijn moeder in het ziekenhuis. Het zal allemaal best een impact hebben op mijn gestel ook.

Het is toch niet zo dat mijn moeder dacht: 'Mijn man is nu drie jaar dood, ik wil naar 'm toe?'
Hopelijk 'doet' de kaars, aangestoken in de Mariakapel nog wat...

Imelda

Volgens de behandelend arts gaat het matig tot slecht met mijn moeder. Het lukt maar niet om de koorts onder controle te krijgen ondanks antibiotica. En de bloeding aan de linkerzijde van haar hoofd was behoorlijk dus de schade ook...

Zaterdag gaan Sus en ik naar 'r toe.

Hospitals en moeders

Daarnet met Lucas de neuroloog afgesproken dat ik de 28e de tweede chemokuur start. Zo heb ik wat speling wat betreft Kerst en wat betreft ma opzoeken...
Ook wel apart: chemo tot en met 1 januari 2007 :-). Vijf dagen 420 mg Temodal (dus weer 100 mg erbij), want lijfje lijkt het allemaal wel aan te kunnen.
Bah, ik haat die pillen

Later meer over moeders...

Edit by schoon zussie
Je hebt een heleboel verschillende soorten moeders: groot, klein, lief, streng, bezorgd, onverschillig, meelevend, betuttelend en ga zo maar door. Moeder Imelda is niet in zo'n hokje te vangen, moeder Imelda is anders.
Ze leeft in haar eigen wereld, met haar eigen gedachten, haar eigen verdriet, haar eigen normen, haar eigen zorgen om haar kinderen, haar eigen beleving van gebeurtenissen, haar eigen mening.
Haar wereld is heel klein: haar huis, haar tuin, haar kinderen, de tv en haar gedachten.
Ze gaat nog zelf boodschappen halen en naar de kapper, verder is ze het liefst thuis, alleen.
Naar de dokter wil ze niet, ondanks haar hoge bloeddruk.
Sociale contacten heeft ze af en toe, buiten als ze blaadjes veegt, altijd een vriendelijk woord voor mensen die passeren, de buren of een praatje met familie of bekenden.
Op bezoek gaan of bezoek krijgen, het hoeft niet zo voor haar. Waarom? We weten het niet, het is voor ons moeilijk te begrijpen en we vinden het jammer.
De familie belt, nodigt haar uit en toch... 'nee hoor laat mij maar hier'.
Het lijkt ons zo eenzaam, zo stil, maar het is haar keuze, haar leven......... en dan ineens gebeurt waar we al bang voor waren. Imelda heeft haar rolluiken al een paar dagen niet laten zakken...

De buren bellen naar tante Lies, die belt mij en samen gaan we op pad, we vrezen allebei dat het niet goed is. De rolluiken gaan trouw elke avond bij de schemering naar beneden en de volgende ochtend weer omhoog.
Net dit weekend zijn we niet geweest: visite, auto wassen, in de tuin bezig, druk, druk, we gaan volgende week wel......... En nu staan we hier, geen reactie, we krijgen de deur niet uit het slot getrokken, dan bellen we de politie.
Vriendin Esther regelt voor ons dat er iemand komt en even later staat daar inderdaad een agent. Hij heeft de deur zo open. Ik durf niet mee, het voelt zo fout. Mevrouw van Waterschoot....... mevrouw van Waterschoot......
'Ja', hoor ik tante Lies zeggen, hij heeft haar gevonden, ze ligt hier........ ik durf echt niet te gaan kijken en vraag of ze nog leeft.... ze leeft nog, gelukkig!
Ik ga naar haar toe en ze probeert wat te zeggen en graait naar haar tas, de agent belt de ambulance, ik zeg tegen Imelda dat het goed komt, dat ze naar het ziekenhuis wordt gebracht. Ik bel Ludwig, hij komt direct naar huis.
De ambulance is er snel.
In het ziekenhuis blijkt dat ze een hersenbloeding heeft gehad............ het wordt afwachten de eerste 10 dagen. Ze kan niet praten en haar rechterkant lijkt verlamd te zijn. Ze herkent ons wel en reageert op onze stemmen.
We wachten af en hopen, hopen dat ze opknapt.
Anita

Geremd

Omeprazol remt een enzym in de maag af wat de zuurtegraad regelt, Seroxat remt de heropname van serotonine bij de synapsen, Temodal remt de groei van snel delende cellen en met bestraling is hopelijk de oorlog in mijn hoofd afgeremd.
Ik voel me geremd, gek hè?!

Morgen weer naar dokter Beerepoot. Toch eens overleggen hoe dat nu moet met (niet) eten. Net ook de zorgverzekeraar gemaild om te vragen of die pakjes drinkvoeding wel/niet vergoed worden.
Belangrijker zijn morgen mijn bloedwaarden. Als die wat omhoog krabbelen, dan zouden ze een week later weer 'normaal' moeten zijn en goed genoeg voor de volgende chemokuur (blèh).

Edit 14:00 Me geremd voelen is nog niet eens zo erg, maar gillend gek worden wél! En dat word ik nu bijna, althans zo voelt dat! Wat is er aan de hand? Mijn broer belde: onze moeder is opgenomen in het ziekenhuis van Terneuzen met... een hersenbloeding :-(.

AAAAAAAAARGH!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Lui daggie

En als ik zeg lui, dan bedoel ik ook LUI!

Memory Lane

Eindhoven was fijn. Veel herinneringen opgehaald, veel verhalen gehoord over de periode dat Ingrid en ik elkaar uit het oog waren verloren.

In de bus terug van Utrecht naar Wijk bij Duurstede, sprak een jongen me aan: 'Hé, volgens mij kennen wij elkaar!' En dat klopt, het was een oud-collegaatje van KPN. 'Alles goed met je?' vroeg hij. 'Nee' en dat vond ik verder wel genoeg en hij vroeg ook niet verder (gelukkig) :-).

Morgen even bijkomen, dat wil zeggen een gepland lui daggie.

Dankjewel

Ik heb ooit regressietherapie 'ondergaan' en kwam er op die manier achter dat ik schijnbaar twee dingen moet leren in dit leven:

• Ik ben goed zoals ik ben;
• Ik ben nooit alleen en hoef me dus ook nooit alleen of eenzaam te voelen.

Iedereen bedankt voor de lieve woorden en door alle belangstelling
voel ik me in ieder geval een stuk minder alleen staan :-).

Doctor talk

Vanochtend even bijgepraat met de huisarts. Ze had een brief gehad gedateerd 29 november jl. van het ziekenhuis. Ze wilde weten hoe ik die 6 weken bestralingen had ervaren en hoe de eerste zware chemokuur was geweest. Ik vind het een fijne dokter; ze deelt nu een praktijk met een andere arts, maar vanaf 2007 runt ze haar eigen praktijk en ik ga met haar mee :-).

Ze wilde weten of ik steun had van mijn familie. Euh... ja, broer is lief en schoon zussie ook maar zus en moeder doen/zijn 'raar'. Mijn moeder is ook totaal niet van deze tijd. Ik hoorde maar niets nadat ik had gebeld met de mededeling dat de laatste scan liet zien dat het aardig rustig is in koppetje. Ma dacht zeker dat ik nu genezen was... Familie kies je niet...

De huisarts vond het goed om te zien dat ik zo opgewekt was! (goh, echt waar joh?) Ik hoor dat de laatste tijd meer, zo van: 'Je hebt eigenlijk TOTAAL geen reden om opgewekt te zijn want je gaat dood, maar je bent het wel!' Tja, en plein public vaak wel maar wie ziet me als ik stilletjes lig te huilen in bed? Ja, Porsje :-)

Ik mis mijn pa, want ook al was de beste man al jaren ziek, hij vond het altijd fijn om me te zien en te horen. Daarom bel ik nu af en toe een van zijn zussen, en zij belt mij af en toe op. Heb ik toch íets van mijn pa terug. Ik vroeg laatst huilend bij het graf van Ans: 'Pa, ben je nu bij Ans? En waarom voel ik je niet meer?!'. Ik weet natuurlijk niet hoe dat werkt aan gene zijde, maar ik zou het wel érg leuk vinden als die twee het gezellig hebben. Twee harde werkers die nu mogen rusten.

De liefde van de man

Morgen ga ik even naar de huisdoc, want mijn maagje is toch wel flink in de war door waarschijnlijk de Temozolomide capsules. Nu ben ik nog steeds blij dat ik thuis medicijnen kan nemen in plaats van chemo via een infuus in het ziekenhuis, maar mijn maag moet het allemaal maar kunnen bolwerken! En als mijn maag wat rustiger is, dan is hij beter voorbereid op de feestdagen :-)

'Met honing in de maag is niemand traag'
Euh, ik hoop dat ik iets fijn zuurremmends krijg van tante huisarts en niet met een pot honing het riet word ingestuurd. :- )

Zachtjes tikt de regen...

Terwijl het buiten regent, zit ik hierbinnen knus achter de pc met een kom Brinta. Vandaag is het qua energie niet veel beter dan gisteren, en wat me een beetje verontrust is weer dat gebrek aan eetlust. Ik dacht dat ik dát wel even had gehad... Dan maar aan de voedzame pap.

Gisteravond en vannacht een beetje zeurende pijn gehad rechts vanuit mijn nek. Zullen wel spanningen zijn maar toch schiet het door je hoofd van: 'het zal toch niet hè? De tumor is toch niet aan het aangroeien hè?!'. Ik heb weinig zin om te leven met een constant 'Zwaard van Damocles-gevoel', dus dat soort gedachten schuif ik zo snel mogelijk opzij.

Gisteren weer wel crea-bea geweest :-) Ik heb in opdracht een schilderij gemaakt. Daan zocht nog wat voor zijn nieuwe woning en nu heeft hij binnenkort iets unieks aan de muur :-) Het is een vrij groot doek met een knipoog naar Miró.

Zondag ga ik trouwens met een jeugdvriendin van de toen nog Katholieke Universiteit Brabant geheten uni van Tilburg naar Eindhoven, om de ouders van Ingrid te bezoeken. Afgelopen maandag was het twee jaar geleden dat Ingrid op 33-jarige leeftijd stierf in het Catharina ziekenhuis aan de gevolgen van kanker. Ik weet zeker dat we veel herinneringen gaan ophalen en dat het geen trieste boel gaat worden. Als je iets kon met Ingrid, dan was het lachen!

Weerbericht: wisselvallige energie periodes

Vandaag heb ik er de kracht niet voor, om te bloggen :-)
(ik heb ook geen zin)

Waar komt het vandaan

Toen ik vanavond thuis kwam van m'n werk was het "Ik ben je kamer aan het doen. Kom maar eens kijken". "En de schuur heb ik ook gedaan", en hup voor ik het wist, stond ik in de schuur te kijken die netjes was opgeruimd.

In het weekend heeft Davy zo'n 3 liter cola naar binnen gewerkt. Hij lust niet eens cola, maar het ging er goed in, zo uit de fles.

Vorige week rond deze tijd was het helemaal niets. Slapen, slapen en nog eens slapen. Als ik naar 'em keek op bed dan zag ik echt een ziek mens.

Zulke tegenpolen als ik vorige week vergelijk met nu. Er zit maar zo'n korte tijd tussen, maar een wereld van verschil. Van niets naar heel veel. Waar komt het vandaan al die energie?

Ik heb werkelijk geen idee, maar weet wel dat het leuk is om te zien. Heb eigenlijk helemaal geen zin om het me af te vragen. Het is er, hij kan het, en het mag om de 1 of andere reden. Genieten, pakken, en doen Peefie!

Lijf

Lijf, ik noemde je laatst een rotlijf. Sorry, had ik niet moeten doen... Je herstelde aardig snel van een hersenoperatie; je raakte geeneens verlamd! Je hebt je danig geweerd tijdens zes slopende weken vol bestralingen en chemo! En nu heb je weer honger en zelfs zin in zoetigheid en andere lekkernijen! Wat moet ik toch zonder jou als vervoermiddel, want je stelt me in staat om vrienden en familie te bezoeken! En hoe kon ik dit blog bijhouden zonder jou?!
Ik moest natuurlijk weer klagen toen je extra vermoeid was, maar mág het na vijf dagen hoge doses chemo?! Mág je dan even uitrusten?! Je gaf niet op, nee je werkte op een lager niveau om bij te komen! En ik, ongeduld als ik ben, raakte lichtelijk in paniek en gefrustreerd omdat ik bang was dat je er de brui aan zou geven... Hoe kón ik zoiets nou denken, na al die jaren dat je je stilletjes weerde tegen Phil? Nooit klagen, nooit morren, maar in het geheim vechten om mij in staat te stellen zoveel mogelijk te doen zonder al te veel klachten!
HET SPIJT ME! Ik zal proberen meer op je te vertrouwen, dat beloof ik!

N.B. Sjaak zou vandaag bloggen maar die ligt nu heerlijk hier in de huiskamer te slapen :-) Hij schrijft straks of morgen wel wat :-)

Dank U Sinterklaasje

'Lieve Davy

Ook dit jaar is de Sint weer in het land
En krijg jij een pakje uit zijn hand
Ook voor jou ging hij aan het werk
Voor een jonge man, zo dapper en sterk

Een chocolade letter, heerlijk en fijn
Maar welke letter moest het zijn?
Dus Piet is naar de winkel gegaan
En zag de K van kanjer daar staan

Want ja een kanjer ben jij echt
En de Sint weet wat hij zegt.
Dus voor lieve Davy voor jou een kado gekocht
We hebben er lang naar gezocht.

Heel veel liefs van Sinterklaas en alle zwarte Pieten'

Nou, ik begin helemaal te blozen Sint Nicolaas!!!
DANKUWEL!

En toen was het alweer december

Met mijn eetlust gaat het langzaam weer een beetje de goede kant op :-) Maar gisteren voor de zekerheid bij de apotheek een gratis proefpakket FortiCare van Nutricia besteld.
'FortiCare is een aanvullende drinkvoeding die speciaal is ontwikkeld voor patiënten met kanker. Deze drinkvoeding bevat niet alleen voedingsstoffen die u dagelijks nodig heeft, maar ook EPA (visolie). EPA heeft een gunstig effect op de voedingstoestand bij kanker. Tenminste 1 op de 3 patiënten met kanker heeft een slechte voedingstoestand. Dit leidt tot een tekort aan energie en essentiële voedingsstoffen. Voeding kan helpen de behandeling van kanker beter te doorstaan. De juiste voeding kan uw weerstand verhogen en ervoor zorgen dat u minder last heeft van bijwerkingen.' /Einde TelSell

Ik vind het een beetje bla bla want ik neem al multi- en andere vitaminen en als ik daarnaast Omega 3 visoliecapsules neem dan krijg ik ook die EPA binnen ;-) Maar ik wil eens kijken of het te zuipen is en als het dan nog volledig vergoed wordt ook, dan is het handig voor de volgende chemokuur.

And now for something completely different...
1 December is Wereld Aids Dag. In mijn directe omgeving heeft gelukkig niemand Aids, maar ik heb wel een poosje terug van een kennis vernomen dat hij seropositief is. Hij tegen mij zeggen dat wat ik heb veeeel erger is, maar om nou je hele leven pillen te moeten slikken om Aids te voorkomen, dat lijkt me nou ook bepaald geen pretje.

Ik moet denken aan Anita Z. Zij is jaren terug gestorven aan de complicaties van Aids. Anita was een buur en ik weet nog goed toen ik haar voor het eerst zag. 'Hoi, ik ben Anita en ik zit in de WAO. IK heb Aids!' Dat was nog eens een binnenkomer :-) Ze dacht: ik zeg het maar meteen, hebben we dat gehad. Vandaag steek ik een kaars op voor je Anita Z., en ook voor Henk T. Beiden hebben de ongelijke strijd verloren, maar zullen nooit worden vergeten.


Edit 17:40
Naast de mensen met en slachtoffers van Aids, nu wat aandacht voor mijn pa. Mijn vader Theo is 3 jaar geleden op deze dag 's avonds gestorven in het Academisch ziekenhuis in Gent. Dag lieve papa, tot kijk!